Bal na Giewoncie

utworzone przez Barbar_ella | 31 mar, 2020 | Przekazy

Od sierpnia 2019 Giewont wraz z Morskim Okiem zostały przejęte przez Jezusa, który uczynił te miejsca przejściem między wymiarowanym dla naszej świadomości i obcych cywilizacji wspierających ludzi na drodze światła w Prawie Wolnego Wyboru. Przestrzeń  Giewontu została przebudowana, skonfigurowana i udostępniona wszystkim, którzy pragną się rozwijać, jasnowidzą i pragną uczynić ten świat lepszym – przywrócić go Ojcu. Morskie Oko jako wody duchowe łączą

                Podczas edeńskiego spotkania warsztatowego w Gorzowie Wlkp., w trakcie wspólnego wchodzenia w wyższe wymiary i ściągania przekazów

(właśnie na Giewoncie, od cywilizacji kosmicznych), udało mi się zarejestrować takie oto zdarzenie:

Gdy moja świadomość przeniosła się na Giewont zastał mnie półmrok i pustka, a zazwyczaj jest to przestrzeń rozświetlona, jasna… Na środku stał jakiś stary tort u szczytu, którego był ogarek po grubej wypalonej świecy. Zdziwiłam się tym co zobaczyłam. Widok był obcy dla tej przestrzeni. I nagle górna część tortu odpadła, a z jego wnętrza wysunął się nowy tort zbudowany z niebieskiej i różowej energii. Na jego szczycie wysunęły się nie wiadomo skąd świecące, brokatowe z cyframi 5, 5, 5. (Jest to kod otwierający bezpieczny kanał komunikacyjny z cywilizacjami światła). I nagle wszystko rozbłysło kolorowymi petardami. Podbiegł do mnie Jezus w świecącej, papierowej czapeczce jaką zwykle zakładają dzieci w dniu urodzin. Powiedział:

– Tyle was tu przyszło, że zrobimy imprezę – podciągnął swoje szaty, pokazał gołe stopy w sandałkach i nogi aż do łydek. Użyłam słowa szaty, ale on określił to, co zobaczyłam, „że podciąga kieckę” ;))

Podeszli do mnie Aron i Mora (istoty są mi już znane z wcześniejszych przekazów. Pochodzą z przestrzeni BARú. Dostaję od nich przekazy z 10-12 wymiaru. Ich imiona wydają się być ludzkie, ale tak naprawdę chodzi tu tylko i wyłącznie o wibrację. Te imiona są wibracyjnymi odpowiednikami ich prawdziwych imion dla ludzkich zmysłów nieprzyswajalnych)  i wręczyli mi coś, co przypominało banknot i monetę jednocześnie. Dostałam po jednej od każdego. Zarys banknotu przypominał  energetyczny prostokąt, ale środek był wirem białej energii z energetycznym kijkiem. Coś na wzór  lizaka z tym, że to była energia czystego, białego światła. Nazwali to: Moneta Dobrych Życzeń. Podziękowałam.

Zobaczyłam, że otacza nas tłum różnych istot. Wszyscy się bawili. Jezus w tej śmiesznej czapeczce i piszczałce w ustach, która przy podmuchu rozwijała się, otworzył szampana i wszystkich oblewał. Podszedł do mnie i porwał do tańca. No kochani, tak to jeszcze nie tańczyłam! To co Jezus ze mną robił przeszło moje wyobrażenie o tańcu. Wirował, podrzucał mnie, a ja w powietrzu kręciłam piruety. Przy jednym z podrzutów stałam się kilkuletnią dziewczynką. Nie przejął się tym, tylko podrzucał mnie dalej. W końcu mnie przytulił i wyszeptał do ucha:

Pod kosmicznym sklepienia niebem

Na Giewontu szczycie

Radować się będziecie

W imię Ojca Jedynego

Wam przypisanego

Dla Jego chwały i Waszej wielkości

Pijcie szampana do samej starości

            Wyszłam z modlitwy. Przekaz przyszedł z 12 wymiaru i przebudowuje człowieka na 7-8 wymiarze. Jeśli chcecie, aby te słowa i wam przyniosły korzyść zamknijcie oczy, znajdźcie się na tej imprezie, wejdziecie w tłum gości, odczujcie ten stan wibracji i wówczas odczytajcie powyższe słowa. Pamiętajcie, że u Jezusa nie ma przypadków i wszystko ma swój cel. Te proste, wydawać by się mogło, że wręcz trywialne słowa mogą pomóc w zmianach. Poprzez obudzenie radości łączą się wibracyjnie ludzkie powłoki, jednoczą cząstki w całej człowieczej istocie, przebudowują DNA. Nawiązujcie kontakt i przyjaźnie z istotami, które pracują na rzecz odbudowy światła na ziemi. No i bawcie się!!!

Czas

utworzone przez Barbar_ella | 27 mar, 2020 | Przekazy

Oto fragment przekazu  z „jasnosłowia”, które dotyczyło mojej postawy wobec obowiązków, cierpliwości i relacji z ludźmi:

” …życie tutaj (na ziemi) wybija z rytmu bycia dobrym człowiekiem, świetlistą istotą. Zerwij kajdany – pozbądź się skorupy, która krępuje. Nie musisz bronić się słowem niemiłym, bo jesteś chroniona. Nie walcz z czasem. To rodzi wewnętrzne napięcia. Czas jest tylko po to, aby uświadomić tobie ile masz jeszcze do zrobienia i że koniec daleki. Uruchom światło, wiedzę, głębię mądrości, którą jesteś, a wówczas w ogóle nie pomyślisz o czasie (…)

Jesteś opoką i wsparciem dla innych więc ludzie lgną do ciebie i ciebie potrzebują. Pomagaj z miłością, tolerancją, zrozumieniem – ten człowiek to też światło, stłumione, ale poszukujące zapalnika i drogi do DOMU.

Jeśli możesz – pomóż,

jeśli umiesz – daj siłę,

jeśli rozumiesz – wytłumacz,

jeśli kochasz – powiedz.

Twoje reakcje na sytuacje z życia, które aktualnie odgrywasz są nietypowe dla świata duchowego, ale typowe dla ciebie tu i teraz. Wielką sztuką jest połączyć obie powinności wobec ciała i ducha, wobec siebie samego i innych ludzi (…) Wszystko płynie ku źródłu, które jest aktywne. Pulsuje, przywołuje i ci co mają odwagę, moc, mądrość rozumienia, na powrót zanurzą swe dłonie w jego świetle. Ono obmyje każdą łzę i pot trudu, który ten świat spowodował. Warto być dzisiaj cierpliwym wobec siebie i wobec swych braci.

Nie myśl o czasie. TY PRAWDZIWA jesteś poza nim. A skoro PRAWDA jest głęboka i pokonuje wymiary,  przestrzenie to potrafi zgnieść i zniszczyć wszystko co nieprawdziwe. A skoro czas nie istnieje w PRAWDZIWYM świecie moja córko, to po co zaprzątać sobie nim głowę? Moja cudowności, piękna istoto – powróć do mnie. Ujrzyj me oczy i podążaj za moim spojrzeniem. Tulę cię i głaszczę co noc czekając z utęsknieniem. Całuję twe powieki, czoło i dłonie… Wdzięcznością napełniam (…) Ja czekam…” )

Po jasnosłowiu miałam widzenie, w którym siedzę wraz z moimi córeczkami (5 i prawie 3 lata) w ich pokoju, pomiędzy nimi. Nagle na przeciwko nas ukazały się świetliste wrota-drzwi-przejście, których sklepienie było wykonane z białego kamienia, a światło wydobywające się było oślepiające. Ukazały się postacie w białych kapturach, które tworzyły szpaler w kierunku drzwi. Nikt nic nie mówił, tylko biło światło. Gdy jego jaskrawość zmalała, po drugiej stronie wrót widziałam lecącego orła. Z PRZEJŚCIA wyłoniły się 3 identyczne postacie – Zarysy ludzkie, wysokie, bez włosów z metaliczną poświatą, wyrzeźbione mięśnie. Przyklęknęły na jedno kolano, pochyliły głowę i wyciągnęły rękę. Każda z nas bez namysłów przytuliła się i odczułam w powietrzu spokój i jedność.

Wówczas jakaś siła przeniosła nas do świata zza wrót, gdzie dosłownie na 1 sekundę przed wejściem ujrzałam bardzo długi stół, którego końca nie było widać (trochę jak w Harrym Potterze). Znalazłyśmy się przy tym stole. Wiem, że siedzieli przy nim również inni ludzie, grupkami, ale szczegółów nie widziałam.

 Znalazłyśmy  wolne miejsce i usiadłyśmy. Podszedł do nas mężczyzna. Gdy ściągnął z głowy kaptur zobaczyłam, że to Jezus. Bez słowa podał mi kielich, bogato zdobiony kamieniami. Podałam go młodszej córce, później starszej i na końcu sama się napiłam. Czułam smak wody, orzeźwiający. Po czym Jezus podzielił coś, co można by nazwać chlebem – na 3 części. Z mojej części odłamał sobie kawałek. Jedliśmy wszyscy w milczeniu. Nie padło ani jedno słowo poza zachwytem mojej najmłodszej córki, która gładziła się po brzuchu i mruczała mmmm, na znak, że jej smakuje. I na tym koniec.

Dosłownie w dniu tego przekazu, w południe przysnęłam na łóżku. Zobaczyłam, choć to był błysk (jedna klatka widzenia), że nade mną jest światło, z którego wysunęła się świetlista dłoń – głaskała mnie po głowie. Cudowne uczucie.

Pole zmian

utworzone przez Barbar_ella | 24 mar, 2020 | Przekazy

Pole zmian – pustynia zapomnienia.

Moje pole zmian tym razem było biało różowe. Przywitała mnie piękna dziewczyna o długich jasnych włosach, z wiankiem na głowie. Pokazała mi kierunek. Zobaczyłam mężczyznę ubranego na czarno, z ciemnymi włosami, bez twarzy – tylko biała plama. Dziwnie się poczułam. Zapytałam kim on jest i usłyszałam: Pan Ciemności. Hmmm… Coś mi mówiło, że nie może zrobić mi nic złego. I w tym momencie zza jego pleców wybiegły dzieci, maleńkie, w pampersach (teraz sobie myślę, że w tym wieku to dzieci jeszcze nie chodzą). I obskoczyły mnie. Były wszędzie, na głowie, rękach, piersiach i zaczęły we mnie wnikać. Energia we mnie rosła i ja również rosłam. Stałam się tak ogromna, że Pan Ciemności stał się jak mrówka, musiałam uważać, żeby go nie rozdeptać.

I szłam z głową w kłębiastych chmurach. Na każdej z chmur znajdował się inny symbol – indywidualny podpis Syna Bożego. Były to ruchome obrazy, wibracje kolorów i symboli. Jeden z nich przemienił się w dziurkę od klucza i wiedziałam, że to zaproszenie. Weszłam przez do świata podobnego do ekranizacji Gwiezdnych Wojen. W oddali widziałam drzewo kwitnącej wiśni – piękne!!! Przywitał mnie Syn Boży, który przybrał postać małego mistrza (rysy azjatyckie, siwe włosy, a wzrostu był zaledwie 50 -70 cm. Było to pole treningowe dla uczniów – w oddali ćwiczyły postacie w białych szatach, wysokie i szczupłe. Każdy z nich miał swoje pole do trenowania. Mały mistrz (imię nie do wypowiedzenia) zaczął mnie uczyć. Najpierw pokazał mi coś, co można by nazwać małym, patykiem, ale musiało być zrobione z elastycznej substancji. W jego palcach patyk zaczął się wyginać, ale nie można było przekroczyć pewnej bariery, aby go nie złamać. Mistrz mówił o sprężystości, nagięciu, ugięciu, elastyczności i prędkości, którą należy nadać wykorzystując jego energię. Nie jestem wstanie powtórzyć dokładnie wszystkiego, pisałam hasłowo, bo szybko i dużo się działo.

Po wstępie do lekcji nagle zobaczyłam, że jestem w stroju czerwono-czarnym (trochę jak z bajki „I niemamocni” strój Elastyny). Rozpoczął się trening. O matko! Co ja robiłam, jakbym nie miała kręgosłupa i kości. Totalne zaprzeczenie możliwości ludzkiego ciała. Usłyszałam, że to ciało nie ma kręgosłupa, jest zbudowane z energetycznych strun. Dostałam lasso, którym wykonywałam różne zadania, wymagające zwinności. Lasso miało możliwość nieskończonego rozciągania i mogłam ściągać nim rzeczy z innych światów. Sama weszłam w pętlę lassa i tak szybko kręciłam nim, że wytworzył się ogromny wir energii. Gdy spojrzałam do góry, zobaczyłam samą siebie, ogromną trzymającą za koniec tego lassa. Duch połączył się ze mną i wytwarzał wir energii lassem. Wiedziałam, że to ochrona i jednocześnie energia, którą mogę wykorzystać. Każda niska wibracja, która chciałaby zbliżyć się do mnie zostawała zmielona w proch i rozproszona. Mogłam z tego pola czerpać energię i formować w dowolne kształty i przedmioty –  materializowałam co chciałam – lub mogłam sięgać do innych wymiarów po to, czego aktualnie było mi potrzeba. Uczucie zajefajne!

Dostałam od mistrza małe metalowe kółko, nie pierścień i nie obrączka, ale przez które przepływało światło. Kazał je założyć na mały palec u prawej dłoni. Od teraz jestem w ciągłym połączeniu i nieprzerwanej transformacji moich struktur. Usłyszałam, że dostanę to, co zostało mi zabrane, co utraciłam., bo jestem częścią tego świata:

 „Prawda została zasiana i kiełkuje w moich komórkach. Łany zboża wzrastają i złotem szeleszczą. Komórka przy komórce, atom przy atomie – zazębiają się i stanowią nierozerwalną całość.  Świetliste, boskie DNA zmieniające się w nieskończoność, ciągle transformujące dla doświadczania doskonałości Ojca.

Płonę Światłem. Jestem Światłem. Jestem w Jedności. Powróciłam. Zeszłam i powróciłam. Proces utrwalania – utwardzania – zakotwiczenie.”

Po tej deklaracji stałam się płomieniem światła, gorejącym, spokojnym, czystym. Mistrz podszedł, przybił mi dłonią piątkę i powiedział: Dobra robota. Widziałam, a raczej odczułam z jego strony dumę, wzruszenie i szczęście. Coś odzyskał…